Toen we het treinstation uitliepen, zagen we Fuji-san nog niet en dus gingen we maar een eindje lopen, richting het meer. Kawaguchi-ko was een gezellig, rustig dorpje. Vooral opvallend waren de verschillende kraampjes waar ze perziken verkochten en ook aan de souvenirtjes op het treinstation te zien zijn perziken een specialiteit van deze plaats. Bij het meer keken we onze ogen uit: het was zo groot, blauw en helder, dat het net op een zee tussen de bergen leek! Op het meer voeren er bootjes en waterfietsen in de vorm van zwanen. Verderop waren er vulkanische rotsen waarop wij (voorzichtig) klauterden. Er waren vissers, spelende kinderen, oudere mensen, mensen van onze leeftijd. Maar tegelijkertijd voelde het er niet zo toeristisch. Dit merkten we ook toen we verder liepen langs het meer en de jongens en meisjes, die aan de waterkant aan het picknicken waren en ons verbaasd nakeken.
Het was trouwens een prachtige, lange wandeling. Onderweg zagen we veel mooie plekjes, steeds stonden we even stil om alles goed te bekijken. Bij een pier, langs een leuk tuintje van een huis aan het water, bij een beeld van de godinnen van het water, bij een park met waterlelies, eenden en treurwilgen, waar we uiteindelijk aankwamen. Toen we het met blauwe hortensia's omringde park uitliepen, roken we een zoete geur en zagen we een veld met lavendel voor ons. Zoveel moois, maar ondertussen hadden we Fuji-san nog steeds niet gezien! In het park was bijna niemand. Aan een oud mannetje vroeg ik gauw waar de berg te zien was. Hij vertelde tot zijn spijt dat de berg vandaag niet te zien was, omdat het vandaag te bewolkt was. Hij wees naar de kant van de berg, naar een dicht gordijn van wolken. We waren teleurgesteld, maar toch ook weer niet. We vonden het er namelijk toch wel mooi en hadden het naar ons zin, of we die berg nou wel of niet zagen! Toch werden we beloond toen we de uitkijkpost opliepen. Precies op dat moment trokken de wolken weg en zagen we de herkenbare vorm van de berg in de verte opdoemen! Echt geweldig (en niet gelogen)!
 |
| Feloranje bloemen onderweg. |
 |
| Op de rotsen klauteren bij Kawaguchi-ko. |
 |
| Net een schilderijtje... |
 |
| De heerlijkste soba ooit! |
 |
| ... en daar is hij dan! |
Toen de wolken weer voor de berg trokken, gingen we naar beneden en liepen we verder. We kwamen bij een knus udon-restaurantje, waar we op één visser na de enige klanten waren. Voor 500 yen kon je hier een volle kom met heerlijke sobanoedels eten! Ik had koude noedels in een dunnere bouillon met lenteuitjes en stukjes gefrituurde rijstbloem er doorheen. Koude noedels zijn heel gewoon in Japan in de zomer en het was lekker verfrissend! Nadat we hadden gegeten, liepen we weer terug naar het station langs de rivier. De terugweg ging veel sneller, omdat we doorliepen en minder stil stonden.
Bij het station moesten we nog even wachten op de bus die ging naar het vijfde station bovenop de berg Fuji. In de tussentijd gingen Bianca en ik een souvenirwinkel binnen waar we hele schattige tasjes hadden gekocht in de vorm van Fuji-san met een gezichtje erop met snoepjes erin. Ook voor Davey vonden we een souvenir waar hij heel blij mee was! Toen we op het punt stonden om naar buiten te gaan, barstte het onweer los! We stonden gezellig onder het afdakje naar de stromende regen te kijken, toen we opeens iets in de verte zagen. Boven het dak van het station zagen we een vorm die ons heel bekend voorkwam... toen drong het tot ons door: Fuji had al die tijd achter ons gelegen! Wij waren de andere kant opgelopen en hadden een hele wandeltocht gemaakt om hem te kunnen zien, terwijl we hem van het begin af aan al konden zien! We lagen echt in een deuk toen we hier achter kwamen!
En toen rennen door de 'douche' met opspattend water om ons heen naar de bushalte, zo hard als we konden. Natuurlijk was er wat vertraging door de harde regen, maar uiteindelijk kwam de bus toch nog aan en stapten we in. De bus klom hoger en hoger de berg op en de hoogteteller op het beeldscherm liep steeds verder op. Ik voelde aan m'n oren het hoogteverschil en werd een beetje slaperig. Om me heen zag ik veel mensen (bijna) in slaap vallen. Pas toen de top van Fuji zichtbaar werd vanuit het busraampje, begon ik weer wakkerder te worden en genoot ik van het uitzicht. Echt prachtig! Maar het was vooral geweldig om aan te komen op het vijfde station (2300 meter hoog) en naar boven te kijken. Je zag duidelijk waar de boomgrens ophield en op de top zag je een paar witte sneeuwvlekken. Hoewel het erg bewolkt was, was ook naar beneden kijken prachtig: de grijswitte bewolking hield onder ons op en liep over in blauwe lucht. Iets waar we minder rekening mee hadden gehouden, is het feit dat de temperatuur sterk daalt naarmate je hoger komt... Toen het eenmaal donker was geworden en we op de bus naar het station wachtten, hadden we het ijskoud! Ik keek achter me en zag de zoveelste drankautomaat achter me staan. In de automaat werd een blikje 'Milk tea' verkocht en onder een voorbeeld van het blikje stond 'Atatakai' in rode letters geschreven... een WARM blikje thee?! En inderdaad, het blikje was heerlijk warm! Bianca en ik maakten een vreugdesdansje op de berg, die zo mooi was. Zo mooi! We staan op de berg Fuji! drong tot ons door en, tot grote gêne van de rest van de groep, gingen we door met ons dansje.
 |
| Van grijs naar blauw naar grijs... |
 |
| Op de berg Fuji! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten