Aka Tonbo

Gisteren gingen we s'ochtends vroeg uit de veren, om de trein van 8.20 te kunnen halen. Met de JR Yamanote Line gingen we naar Ueno, waar we overstapten op de Shinkansen Yamabiko. Dit is een trein die richting het noorden van Japan gaat. Als we langer zouden blijven zitten, zou hij ook naar Yamagata gaan, wat ik wel een bijzonder idee vond... Over een paar weken zal ik dat namelijk ook doen! In de plaats daarvan stapten we uit op Utsunomiya, een plaats waar ik nog nooit van gehoord had, maar dat er vanachter de ramen van de trein er behoorlijk groot en stads uitzag. Terwijl we op het station wachtten op onze volgende overstap, keken we naar winkeltjes en vond ik een idyllisch uitziende folder van de prefectuur Yamagata, waarvan ik het Japans probeerde te lezen en keek naar de heldere foto's van groene bergen, onsen (hete bronnen), kersen en lachende mensen. Maar we gingen vandaag niet naar Yamagata, we gingen met de JR Nikko Line naar het prachtige Nikko. De uitspraak 'Je hebt geen schoonheid gezien voordat je Nikko hebt gezien' had me heel nieuwsgierig gemaakt en ik kon niet wachten om het met eigen ogen te zien! Of eigenlijk kon ik wèl wachten... de treinreis naar Nikko was namelijk ook zo mooi... groene rijstvelden, mooie huizen, zonnebloemen, steeds meer ruimte en steeds dikkere naaldbossen.

En het was heerlijk om in Nikko te zijn! Met de bus gingen we de heuvel op en stapten we uit op de halte Shinkyo, waar we al gelijk tegen een oude rode brug aanliepen boven een woeste, snel stromende rivier. Het water had een kracht als een waterval en in de verte vervaagde de nevel van het water de rotsen in de horizon. Het was een prachtig gezicht, evenals de hoge bergen waarvan de punten opgingen in de wolken en geleidelijk wegvaagden in de mist. Davey noemde het de 'misty mountains', wat het juiste woord was! Samen liepen we op een stenen pad de heuvel op, terwijl het water in een klein beekje langs het pad stroomde. We kwamen op een kruising, waar we naar links gingen en liepen langs een grote houten muur van een tempel. Dit leidde naar het tempelcomplex waar onder ander de Rinno-ji en Tosho-gu tempels liggen. We kochten een combinatieticket, omdat we alles wilden zien! Uiteindelijk is dit ook bijna gelukt, op één schrijn na, die we nog wel van buiten konden zien, maar waar we niet meer naar binnen konden. Helaas waren de tempels allemaal al om 5 uur gesloten, waardoor het maar goed was dat we er op tijd waren.

De rode brug en de mistige rivier. s'Avonds vlogen hier allemaal libelles.

Horen, zien en zwijgen.

Onder de slapende kat door naar de urn van Toyotomi Hideyoshi...

Zo mooi! Het dak van Tosho-gu.

Als eerste gingen we naar Rinno-ji die (jawel...) afgedekt was, omdat het werd gerestaureerd... Maar we konden wel naar binnen om sommige gedeelten van de binnenkant en de schatten van de tempel te kunnen bekijken. Meer geluk hadden we bij de Tosho-gu, één van de mooiste tempels (misschien wel de mooiste) die wij hebben gezien! De tempel is gewijd aan Toyotomi Hideyoshi, de man die Japan verenigde tot één land. We zijn een grote stenen trap in een enorme rij mensen opgegaan, langs alle tempels en hoge bomen, om helemaal bovenaan de heuvel de herdenkingsplaats en de urn van Hideyoshi te kunnen zien. Het was bijzonder om op zo'n historische plek te zijn...en om op een plek te zijn die zo hoog en moeilijk bereikbaar was èn waar vreemd genoeg verder geen enkele westerse toeristen waren! Het was er lekker rustig en had een bijzondere sfeer, waardoor we even bleven staan. Maar natuurlijk viel er nog veel meer te bekijken en gingen we weer naar beneden. De gebouwen van de Tosho-gu zijn, in tegenstelling tot de meeste andere tempels die we hebben gezien, rijk gekleurd met rood, wit, zwart, groen en blauw en hebben veel gedetailleerde inkervingen van dieren en planten als versiering. Vooral het beeld 'Hear no evil, see no evil, speak no evil', waarbij drie aapjes op een rij hun oren, ogen en mond bedekken, is heel bekend en het was grappig om dit beeld in het echt te zien! Er bleek ook een heel mooi verhaal achter het beeld te schuilen, waarbij het draait om geboren worden, geen kwaad te ervaren, tegenslagen te hebben en uiteindelijk zelf voor nieuw leven te zorgen... een circle of life dus. Behalve apen waren er ook mooie vogels en mandarijneenden, met blauwe en oranje veren en kleine, subtiele gouden lijntjes op hun vleugels. Echt prachtig!

Tussendoor hebben we geluncht in een huiskamer-achtig restaurantje, waar een oud vrouwtje de heerlijkste udon en sobanoedels met tofu en 'groenten uit de bergen' serveerde. De berggroenten bestonden uit lekkere paddenstoelen, een soort dunne broccoli en boontjes (waarvan ik de naam niet weet) en bamboe. Ook de bouillon was lekker zout en ik knapte er echt van op! Ondertussen keek ik naar alle mooie en gekke decoraties in het winkeltje en probeerden Davey en Jeroen vanaf hun stoel de moord op te lossen van een dramatische Japanse politieserie op de tv tegenover hun. Davey had gelijk, het was die vrouw waarvan één haar op de plaats van de misdaad was gevonden...

Als laatst gingen we naar een prachtige Japanse tuin, waarbij ik zoveel mooie beelden zag en steeds weer inspiratie had om foto's te maken! Het licht viel ook zo mooi! Het water van de vijver was heel helder, de koikarpers zag je er scherp doorheen en het water had een grijzige kleur (waarschijnlijk door het vulkanisme). Er waren hortensia's die nog niet helemaal uitgekomen waren, een houten paviljoen, door de bomen aan de zijkant van de tuin zag je de vorm van de bergen heen en aan de andere kant was er een modern en toch traditioneel gebouw met grote ramen. Binnen dit gebouw stonden er nog meer schatten, waaronder een prent van vroeger waarop we de brug van Shinkyo zagen! Door de grote ramen keken we opnieuw uit op de prachtige tuin.

Bij de ingang van de Japanse tuin.

Grijs water en een houten paviljoen.

Een lekkere ekiben voor in de trein!

We liepen terug naar het station. Bergafwaarts gaat immers een stuk makkelijker dan bergopwaarts en het leek ons een leuke route om te lopen... en dat was het ook! Mooie en grappige winkeltjes, veel natuur en een gemoedelijke sfeer. Onderweg zagen we veel rode libelles, die vooral boven het water van de rivier zweefden. Eén libelle mocht Jeroen heel graag. Hij ging op z'n hand en op z'n hoofd zitten en Jeroen wilde hem het liefst mee naar huis nemen. Het begon alweer donker te worden. In de trein staarde ik naar buiten naar het steeds donkerder wordende landschap en toen begonnen m'n ogen dicht te vallen. In de Shinkansen richting Tokyo zagen we heel veel lichtjes en neonverlichting van de nog altijd levende stad.