Oud en nieuw Japan

Op 18 augustus waren we eigenlijk van plan om naar Enoshima te gaan, een eilandje voor de kustplaats Kamakura waar veel te zien en te doen is. We wilden er ook heengaan vanwege het strand, om lekker even af te kunnen koelen in de zee. Maar uitgerekend vandaag regende het en was het bewolkt! Dan is het dus niet zo geweldig om naar een kustplaats te gaan... ookal doe je andere dingen dan zwemmen, het is toch allemaal minder mooi als de lucht grijs is. Daarom besloten we s'ochtends om iets binnen te doen en kwamen we op het Edo-Tokyo Museum uit, volgens m'n reisgids het mooiste stadsmuseum van de wereld.

In het Edo-Tokyo museum reis je door de tijd van het kleine havenplaatsje Edo uit de zeventiende eeuw naar het moderne Tokyo. Het museum begint met een replica van de oude Nihombashi, een beroemde brug van Edo en Tokyo. Terwijl je over de brug loopt, zie je onder je een kabukitheater, een westers ogend gebouw en andere decors. Aan de andere kant van de brug begint de tentoonstelling over Edo met geweldige miniaturen van de oude stad en alle straatjes waar de bewoners van alles uitspookten... Met een verrekijker bekeek ik de ministad van dichtbij en zag ik maffe straatartiesten, een sierlijke courtisane met haar fans, een hondje, kinderen die spelletjes speelden, mensen met maskers op, een mannetje die emmers met water op zijn rug droeg... Verschillende personages uit de oude stad kwamen om ons heen terug. Terwijl we naar een zangvoorstelling keken van een oud mannetje in het theater, stond er opeens een geisha naast ons met een mooie kimono en witte make-up. Ze glimlachte en boog naar ons. Ook was er een samurai die (helemaal in zijn rol) met een trotse houding door het gebouw liep. We schoten bijna in de lach toen we deze zeventiende eeuwse krijger met de roltrap naar beneden zagen gaan!

Een kijkje nemen in de oude hoofdstad.

Helaas mocht ik niet opgetild worden!

We hebben veel tijd in het museum doorgebracht, er was telkens wel weer iets leuks te zien. Of het nou gebruiksvoorwerpen van vroeger, mooie prenten en andere kunstwerken of nagebouwde huiskamers waren. Vooral het laatste was erg leuk: je kon gewoon in een huisje van Edo stappen (natuurlijk pas nadat je je schoenen had uitgedaan!), op de kussens aan de lage tafels zitten en in elk kastje en laatje van het huis kijken. Er was een woonkamer met een alkoof met een schilderij erin, er was een klein altaar in de hoek van de kamer, er was een keuken en zelfs een wc (hoewel deze er dan weer verdacht modern uitzag...). Voor het huisje was er ook een klaslokaal van een basisschool uit die tijd met hele lage tafeltjes, waarachter Davey en ik probeerden te zitten terwijl juffrouw Bianca ons les gaf! Het museum werd pas serieuzer en zwaarmoediger naarmate je verder in de tijd kwam. Vooral het leed in de oorlog en wat er toen allemaal verloren is gegaan was verdrietig om te zien en te lezen. Ook de veranderingen in de Meiji periode, toen Japan zich openstelde tegenover het Westen, gaven een dubbel gevoel. Met sommige dingen was er vooruitgang, maar met veel dingen ook niet. En in hoeverre had Japan nog een eigen identiteit, ondanks de vele westerse huiskamers en operagebouwen met Griekse godenbeelden erop? Natuurlijk had ik dit soort dingen allang bij geschiedenis gehad, maar door foto's, voorwerpen en beelden in het echt te zien, vorm je toch een beter beeld bij alles wat er is gebeurd.

Een kabuki-theater met de acteurs.

Na het museum maakten we een luchtiger uitje naar Venus Fort op Odaiba! Maar natuurlijk eerst nog wat eten bij een bakkertje die we onderweg tegenkwamen... brood eten is namelijk ook een heel ander verhaal in Japan! Bij de bakker kun je met een tang allemaal broodjes op je bord scheppen, zoals cream pan (puddingbroodje), anpan (broodje met zoete bonenpasta), currypan, melonpan (zoet, brioche-achtig brood), allerlei soorten sandwiches, pizza, appelbrood, banaanbrood en nog veel meer. Eigenlijk vooral veel zoete witte broodjes waar ze van alles in doen. Ik nam een broodje met pudding erin die lekker romig was met een goede vanillesmaak (en vanillepuntjes erin!) en ik nam een pizza met (vreemd genoeg) aardappelschijfjes erop... het was allebei weer lekker!

Maar goed, terug naar Odaiba: een kunstmatig schiereiland voor de kust van Tokyo waar je alleen te voet, met de boot of met de monorail naartoe kan gaan. Wij kozen voor de monorail en het was een geweldige ervaring! Eigenlijk zweef je boven Tokyo, langs alle straten en hoge gebouwen, zo over het water heen, onder de grote brug door die s'avonds in allerlei kleuren oplicht en ook wel Rainbow Bridge wordt genoemd. Op het eiland gingen we langs heel veel mooie, moderne gebouwen zoals het Fuji TV Building ontworpen door de beroemde architect Kenzo Tange, langs een kleurige kermis, een heel hoog reuzenrad dat s'avonds ook oplichtte in alle kleuren van de regenboog, zo naar het station Aomi waar we uitstapten. Vanaf Aomi liepen we Venus Fort binnen, een winkelcentrum dat er vanbuiten heel gewoon uitziet (het leek zelfs een beetje op Zuidplein...), maar er van binnen heel ongewoon uitziet! Het begon al met Kawaii Paradise, een hal met een winkel, een restaurant en een arcade, overgoten met Hello Kitty! Hello Kitty was overal: aan schilderijen op de muren, als fontein, als vele producten in de winkel, haar hoofdje als pannenkoek in het restaurant... alles was roze en wit met pastelkleuren! Daarna kwamen we pas in het echte winkelcentrum, die bestond uit een lange gang in Italiaanse stijl met een nep-open dak met een lucht die donkerder werd naarmate de dag vorderde. Aan het eind van de gang stond een fontein en decorstukken met zuilen alsof het een plein in Rome was. We konden niet alleen Italiaans eten, maar ook Japans, Chinees, Thais, Frans, Hawaiiaans, Amerikaans en nog zoveel meer. Uiteindelijk kozen we maar voor een Japans/Westers infusion gerecht: Omurice! Dat is een omelet met rijst en groenten erin en een sausje erover (meestal tomatensaus). Het was erg lekker. Ook hebben we in allerlei winkeltjes gekeken, zoals een gek winkeltje met van alles door elkaar heen, waar ik vooral de illustratieboeken erg mooi vond. En ook zijn we in een paar kledingwinkels geweest, waar ik een leuk blauw jurkje vond, dat helaas net iets te wijd voor me was. Verder overheersten de winkels met snoepgoed en ander lekkers, zowel uit Japan als uit Korea.

Met de monorail onder Rainbow Bridge door naar Odaiba.

Bij Hello Kitty!

Dit is geen echte lucht!

Het was buiten al pikkedonker toen we weer naar huis gingen. De jongens wilden eerst nog ergens anders uitstappen op Odaiba, om het felverlichte Gundam (robot) beeld te kunnen zien. We liepen langs de verlaten kermis, die helemaal donker was geworden. Vanuit de monorail op weg naar huis zagen we alle lichtjes van Tokyo bij nacht. De regenboogbrug was groen gekleurd en veranderde later weer van kleur.