Lichtjes langs de Kamo rivier

Helaas heb ik de afgelopen paar dagen geen tijd gehad om op m'n blog te schrijven. De reden hiervoor is dat  we de hele dag door zoveel leuke dingen deden, dat ik er helemaal geen tijd meer voor had! Maar wat hebben we de afgelopen drie dagen dan allemaal gedaan?

Op 7 augustus zijn we eerst naar het Gouden Paviljoen geweest, aangezien dit een must-see van Kyoto is! Vorig jaar had ik hem ook gezien en ik vond het prachtig: zowel het in het zonlicht glimmende gebouw als de prachtige tuin eromheen. Natuurlijk waren Bianca, Naomi, Jeroen en Davey ook enthousiast! Samen hebben we (lekker toeristisch!) een foto voor het paviljoen gemaakt en door de tuin gewandeld. Vervolgens deden we iets wat we schandalig genoeg nog de hele vakantie niet hadden gedaan: schaafijs eten! Het schaafijs bij het Gouden Paviljoen was superlekker en het was een hele berg. Dus daar waren we wel even mee zoet terwijl we rustig op bankjes onder de pijnbomen zaten. Van daar was het paviljoen inmiddels niet meer te zien, maar tijdens de wandeling keek ik steeds om een glimp tussen de bomen door te krijgen van het gouden in het zonlicht glimmende gebouw.

Na een wandeling langs vele leuke winkeltjes en huisjes kwamen we bij de Ryouan-ji, ook één van de mooiste tempels (en vooral tuinen!) die ik tot nu toe heb gezien. Ryouan-ji staat bekend om de zen-tuin binnen de tempel bestaande uit rostsen met grind eromheen dat perfect in horizontale strepen met dezelfde ruimtes ertussen is geharkt. Bianca en ik gingen voor de tuin zitten om eindeloos in de bijna onmogelijk perfectie van de rotstuin te staren... Ik durfde gewoon niet na te denken over het geduld en de moeite die er in dit kunstwerk verstopt zaten. Na de zen-tuin een wandeling door de landschapstuin rondom de tempel, die nog indrukwekkender was. Het bestond uit een grote vijver met prachtige composities van bruggetjes, eilandjes, bomen en planten eromheen. In de rivier dreven waterlelies met mooie roze en gele bloemen. Hier en daar zagen we een reiger of een andere vogel. Helaas zijn de mandarijneenden, waar Ryouan-ji vroeger bekend om stond, allemaal verdwenen.

Na de Ryouan-ji gingen Naomi, Bianca en ik 'naar huis', terwijl de jongens hun avontuur vervolgden langs de meest bijzondere 'Jeroen-routes'. Wij wilden echter uitrusten voor het Tanabata matsuri, waar we die avond naartoe gingen, wat ook een bijzondere ervaring was. Weliswaar geen kraampjes en dansoptredens dit jaar, maar wel prachtige verlichting in de bomen langs de Kamo-gawa, waarin de wensen van de voorbijgangers hingen. Daarbij was er een tentoonstelling van de studenten van de kunstacademie van Kyoto: installaties met verschillende spelingen van licht en bamboe. Ondertussen hing er een ongedwongen sfeer: yukata en westerse kleding door elkaar heen, lopen langs de rivier, kletsen, lachen, foto's maken voor de lantaarns, even uitrusten langs de rivier met de benen op de rotsen langs de kade...

Ook uit de bamboe kwamen lichtjes!

Voor een wensboom.

 Die avond hebben we ook heerlijk gegeten in een gemoedelijk, klein restaurantje aan een zijstraat van de Sanjo-dori. Zo heb ik de lekkerste ronde, Japanse aubergine gegeten met misosaus en rijst. Daarna kregen we gratis tempura van de aardige eigenaar, die met ons begon te kletsen over Japan, Nederland, voetbal, zijn ambities als astronaut, waarom hij in het restaurant ging werken en over zijn moeder, die goedlachs ook in het restaurant hard aan het werk was. Wij probeerden in seiza (op onze knieën) netjes achter de tafel te blijven zitten, maar verschoven soms subtiel even onze benen... het was in ieder geval een echte Japanse eetervaring! En het deed ons ook realiseren dat juist de kleinschalige restaurantjes zo leuk en gezellig kunnen zijn!

Japanse aubergine met misosaus (en mysterieuze roze vlokken).

Gezellig!