31 verdiepingen boven Tokyo

Na een 'wilde avond' van karaoke voor de computer (waarvan 'Relax' van Mika het hoogtepunt was), bier en vreemde meloen, grapefruit en citroen-cocktails uit blik (in Japan kan het!), lag iedereen vanochtend voor pampus. Iedereen... behalve ik. Want ik word altijd wakker om 8 uur! Een innerlijke wekker misschien? En dus ontbeet ik Japans brood en de nostalgische Winnie de Pooh cornflakes die Bianca en ik in de supermarkt hadden gevonden, ging ik douchen en aan mijn blog werken. Rond 10 uur kwam er beweging in en om 11 uur gingen we de deur uit... op naar Asakusa!

Eerst gingen we naar Kaminarimon, de 'bliksem-poort' voor de Sensou-ji tempel, die vuurrood is met een hele grote lampion eronder. Als je onder deze poort heenloopt, kom je in een soort Japanse souvenirs-hemel terecht! Een hele straat met allemaal kraampjes waar je echt alles kunt kopen: stokjes, gelukskatjes, rijstcrackers, dango (deegballetjes), ninja-pakjes voor kinderen, yukata, magneetjes met geisha, katjes of Mount Fuji erop, kleertjes voor je hond (echt waar!), gebarbecuede mailkolven, schaafijs, briefpapier, wierook, t-shirts, stokjeshouders, softijsjes in alle kleuren van de regenboog, tabi (sokken met een uitgespaarde teen), haarversieringen, sandalen, yakitori, schortjes met konijnen erop, anzichtkaarten, stickers, waaiers met kunstige opdrukken van bloesems en goudvissen, samoeraipoppetjes... En ik kan nog zoveel meer opnoemen! Er is zoveel, zelfs de jongens, die niet van winkelen houden, bleven even kijken! We waren dan ook helemaal verbaasd toen we verder liepen en ontdekten dat we Jeroen opeens kwijt waren! Ons souvenirshoppen sloten we af met een lekker bakje schaafijs, die we in de schaduw opaten.

Toen een bezoek aan de Sensou-ji, een mooie rode tempel waar ik vorig jaar enorm veel ongeluk had met het krijgen van een omikuji (toekomstvoorspelling). Een slechte voorspelling behoor je aan het rekje in de tempel te binden en dat had ik ook gedaan. Afgelopen jaar zijn er vervelende dingen, maar ook heel veel goede dingen gebeurd en ik heb ook veel geluk gehad. Nou staat sensou-ji ook wel bekend om slechte voorspellingen en dat bleek deze keer ook: Bianca en Davey hadden geen geluk.... Dat werden dus weer knoopjes in het rek. En dat terwijl Bianca bij de Tosho-gu in Nikko nog een omikuji met veel geluk had! Naomi was de enige van ons die deze keer een goede voorspelling had en ik durfde niet meer... mijn geluk komt zoals het komt!

We namen een kijkje bij de wat kleinere Asakusa-jinja (niet de tempel, maar de Shinto-schrijn van Asakusa dus) en gingen door een andere rode poort richting de Tokyo Skytree, die indrukwekkend voor ons uittorende! Het was heerlijk om bij de Sumida rivier aan te komen en om er langs te lopen richting de Sakurabrug. Het zonnetje scheen en op een paar wolkjes na was de lucht mooi blauw en blies er een fris windje. Beneden de reling waar wij liepen, aan de oever van de rivier, stonden een jongen en een meisje in een blauwe kimono met vossenmaskers op een soort toneelstuk op te voeren, terwijl een andere jongen ze filmde. Ik maakte stiekem foto's van hun rood met witte vossengezichten. Daarna gingen we de brug over naar de andere kant, waar we ook weer bijzondere dingen zagen. Zoals een vissersvijver afgezet met prikkeldraad en een vervloekte vijver, waar een verbitterde oude vrouw was veranderd in een draak en vervolgens in het water was verdwenen.

Een heleboel (eet)kraampjes voor de Sensou-ji!

Zoveel souvenirtjes!

De Tokyo Skytree in Asakusa!

Ondertussen kwam de Tokyo Skytree steeds dichter bij en kwamen we bij het Solamachi gebouw terecht, waar we naar de 31ste verdieping wilden gaan voor het uitzicht. Het Solamachi is vanbinnen een warenhuis met mooie winkels en vooral een mooie eetafdeling, met kleurig fruit, mooie taartjes en nog veel meer lekker uitziend en lekker ruikend eten. Maar de lift vinden die naar de 31ste verdieping ging was nog niet zo makkelijk. We kwamen er later pas achter dat we het gebouw uit moesten lopen, oversteken en aan de andere kant er weer in moesten gaan. Daar konden we wel naar boven! De lift was groot en de buitenwand was van glas gemaakt. Toen de lift opsteeg, was het bizar om te zien hoe snel alle gebouwen, huizen, straten en auto's klein werden! We stapten uit de lift en keken naar de glazen muur om de hoek, waar iedereen naar buiten stond te kijken. Beneden zag ik een miniatuurwereld, een lappendeken van gekleurde daken waar speelgoedautootjes tussendoor reden. Ik heb gewoonlijk ontzettende hoogtevrees, maar deze kleine wereld zag er voor mij zo onwerkelijk uit, dat ik helemaal niet besefte hoe hoog we zaten en ik niet bang was. Op deze hoge hoogte aten we lunch in een restaurant, bekend om het 'superdry beer'. Het eten was westers. Ik had een broodje visragout met friet en salade. Het was lekker en vooral zo bijzonder om te kunnen eten bij zo'n prachtig uitzicht! Ik besefte eigenlijk nauwelijks dat we zo hoog zaten... Het leek net een bewegend schilderij, die glazen muren. En misschien had ik mijn angst overwonnen?

Wat een uitzicht!

En weer samen op de foto... nu 31 verdiepingen boven Tokyo!

Een vlaggenmast in de haven.

Maar we hadden nog iets op het programma staan: het Pokémon Center! Pokémon is een jeugdsentiment voor ons allemaal en toen ik hiervan foto's liet zien aan de anderen, was iedereen enthousiast. En dus probeerden we er onder een vrolijk muziekje alle kindjes met pikachu-hoedjes te ontwijken, die om ons heen renden. Er waren zoveel schattige knuffels, bento's (lunchtrommeltjes), notitieblokjes, tassen, pennen, poppetjes en ga zo maar door! En hoewel het een doordeweekse dag was, was het er superdruk. Je moest werkelijk met de stroming meelopen, anders kwam je nergens. Maar het was het waard: Ik heb nu een geweldige 'mystery gift' om voor mijn broertje mee naar huis te nemen!

Daarna nog een stukje lopen in het gebied rondom het station Hamamatsu-cho, nu we er toch waren. We zagen veel meisjes in yukata ergens naartoe lopen... dat betekende een festival of evenement! En dus liepen we achter ze aan, zo de haven binnen, waar een enorme rij stond van (vooral) jonge mensen in yukata, om op een boot te stappen. Daar gingen ze dus heen! We keken naar het water, de boten, de prachtige kleuren en bloemen van de yukata. Aan de rechterkant zagen we Odaiba liggen, een kunstmatig schiereiland in de zee. De vader van een klein yukata-meisje vertelde ons dat het een rondvaart van twee uur is, waarna de boot terugkeert naar de haven. Dit was in strijd met de fantasie van Bianca en mij, om de boot op te gaan en helemaal aan de andere kant van Japan uit te komen. "Dat maakt niet uit, want we hebben toch onze railpass!," zei ze en ze had gelijk. We liepen terug langs een grote vlaggenmast die midden op een plein voor de haven stond. Eromheen zat een grote groep kinderen met rugzakjes en een paar volwassenen, misschien net terug van een zomerkamp. Aan de vlaggenmast hingen vlaggen van landen over de hele wereld, alleen nog even niet die van Nederland...