Dag Japan... Maar niet voor lang!

De laatste dag in Japan... en we hadden geen zin om weg te gaan! Het was een prachtige, zonnige dag, dus nog even genieten! Samen gingen we naar Koishikawa Korakuen, een botanische tuin midden in Tokyo. Deze tuin lag onverwachts tussen alle huizen en hoge gebouwen van de hectische stad! Het was een verademing om het hek door te lopen naar de rustige, groene tuin. In het begin was er een klein souvenirwinkeltje en een houten paviljoen waar je teishoku (set meals) kon eten. We liepen door naar de typische landschapstuin, bestaande uit bergen, een meer, een eiland met een rood altaar erop dat je alleen van veraf kon zien. Eigenlijk kan het de hele wereld in het klein voorstellen. Tijdens de wandeling liepen we langs (de overblijfselen van) verschillende tempelgebouwen, een waterfontein met hoge druk (waar vooral Jeroen dankbaar gebruik van maakte), een vijver met karpers, waterlelies en eenden en natuurlijk weer veel mooie uitzichten. Vaak stond ik stil om een foto te maken of gewoon om even te staan kijken. De sfeer was relaxed en we hebben er best wat tijd doorgebracht.

Een landschapstuin met bergen.

Mysterieus eiland...

Over de loopbruggen boven de autowegen door liepen we weer terug naar het treinstation, waar we bij een bakkertje broodjes gingen halen. Ik kocht een heel lekker currybroodje met allemaal groenten erin, zoals tomaat, paprika en broccoli. Als toetje at ik een cream pan, die was ook erg lekker! Aangezien we geen bankjes konden vinden, gingen we met Davey en Jeroen mee naar een hamburgertent, waar zij iets bestelden en gelukkig niemand op of om keek door onze broodjes. Ook kregen we bij de bakker gratis chocoladetaart, die we bewaarden voor de volgende ochtend.

Terwijl Jeroen naar Meiji-jingu ging, gingen wij naar Asakusa om bij de souvenirwinkeltjes nog onze laatste inkopen te doen. Een boel leuke souvenirs verder, vonden we dat het wel eens tijd werd voor ons laatste schaafijs in Tokyo. Om de hoek van de winkelstraat was er een winkeltje waar ze schaafijs, softijs en versgebakken melonpan verkochtten. Vooral de laatste rook je sterk in de winkel... echt lekker! Maar wij kwamen natuurlijk voor het schaafijs en bestelden ieder een grote kom om het af te sluiten! Daarna gingen we naar huis om alles in te pakken en te double-triple-nog meer checken. 'Ben ik toch niet iets vergeten?' ging dan vaak door m'n hoofd heen. We hadden niet echt tijd meer om uitgebreid uit eten te gaan, maar wel een ander heel leuk idee: bij ons in de hoofdstraat was een heel lekker uitziende bento-winkel! Bij deze winkel kon je kiezen wat je wilde eten (weer aan de hand van nagemaakte plastic voorbeelden) en dan gingen ze het vervolgens vers voor ons klaarmaken! Ik had eerder verwacht dat alles al klaar zou liggen en het alleen nog opgewarmd hoefde te worden, maar dit was natuurlijk veel lekkerder! En dus smulden we thuis van onze warme bento's, ik had er één met rijst, gefrituurde garnalen en gebakken aubergine.

In de bento-winkel.

De laatste avond...

De volgende ochtend moesten we ons huisje, de wijk, Tokyo en Japan gedag zeggen. Al had het voor mij natuurlijk een heel ander gevoel, het was voor mij meer 'dag gezellige vakantie met elkaar in Japan'. Over een paar weken ben ik namelijk vreemd genoeg weer in Japan... maar dan zonder jullie. Die avond kwamen we al in Nederland aan en moesten we elkaar gedag zeggen. Best wel vreemd om de volgende ochtend in m'n eentje wakker te worden in een bed, zonder elkaar in een gezellige geïmproviseerde toestand met futons op de grond en kamerschermen. Maar we gaan natuurlijk nog afspreken en leuke dingen doen voordat ik naar Yamagata ga! Het was in ieder geval een geweldige vakantie die we nooit zullen vergeten!

Afspreken bij Hachiko

Op 19 augustus hadden we op het kruispunt van Hachiko afgesproken met Arco en Anna (reisgenoot van vorig jaar en vriendin, zie wegaannaarjapan.blogspot.com). Ik had al mailcontact met ze gehad en we waren van plan om eventueel naar Shinjuku, Shibuya en Harajuku te gaan. Het bleek allemaal iets later te worden dan gepland, waardoor we van tevoren nog tijd over hadden. Van Shinjuku zou het waarschijnlijk niet meer komen... Toch waren we van plan om met z'n vijven eerst naar Akihabara te gaan, aangezien we hier nog niet waren geweest en het toch wel een stukje Tokyo is dat je gezien moet hebben! Al is het alleen maar om te lachen om de vrolijke, rijkelijk geïllustreerde gebouwen met poppetjes, manga figuurtjes en zelfs de karikatuur van de manga liefhebbende oud minister president Aso! En natuurlijk om de in maid kostuums verklede meisjes die met piepstemmetjes hun café aanprijzen en foldertjes uitdelen en het overwegend mannelijke publiek die angstaanjagend goed zijn in arcade spelletjes en vol bewondering hun favoriete vrouwelijke mangapersonages bekijken... "Je moet het niet al te serieus nemen!" zei Davey. En zo is het maar net. Meer genoten wij allemaal van de verschillende retro-game winkels in Akihabara, waaronder Super Potato, waar we de nostalgische spellen uit onze kindertijd niet alleen konden kopen, maar ook zien en spelen. Een groot gevoel van nostalgie kregen wij allemaal bij het openingsfilmpje van Pokémon Gold dat aan het begin van de winkel steeds werd afgedraaid, een spel dat wij vroeger zo vaak hadden gespeeld! Ook was het leuk om allerlei spellen uit te proberen die wij nog niet kenden. En zo waren we wel een tijdje bezig... we moesten op de tijd letten, want we zouden nog met Anna en Arco afspreken!

Nostalgische spelletjes in Akihabara.

Shibuya crossing.

Na een lekkere onigiri met toro (vette tonijn) en een pannenkoek met banaan, gingen we met de JR Yamanote Line rechtstreeks naar station Shibuya, waar Hachiko, de meest loyale hond van de wereld, nog altijd wacht op zijn baasje. Zoals Hachiko op haar baasje wacht, zo wacht iedereen bij Hachiko. Zij is immers een belangrijk en herkenbaar ontmoetingspunt in Tokyo en zo ook voor ons. Later bleek uit een sms'je dat we niet gehoord hadden dat ze iets later kwamen. Daarom hadden we tijd om het beroemde, overweldigende (maar toch niet zo grote) kruispunt van Shibuya over te steken, de wereldse sfeer van de omgeving te ervaren en naar de enorme reclameschermen te kijken. We waren weer bij Hachiko beland toen Arco en Anna aan kwamen lopen. Samen gingen we op de foto met Hachiko, waarna we met een paar keer stoppen bij onder ander Mac Donalds en de Disneywinkel (heel Japans haha) dwars door Shibuya heen liepen richting Harajuku. Langs het levendige Yoyogi park met als Elvis verklede mannen en andere excentrieke figuren, langs vele lekker ruikende eetkraampjes, langs de houten poort van Meiji Jingu, over de brug naar Takeshita-dori, waar het enorm druk was op zondag. In tegenstelling tot Akihabara was het publiek voornamelijk vrouwelijk en iedereen krioelde door elkaar heen in de kleine, ietwat hysterische kleding en accessoirewinkels. Overal schattige, leuke en gekke dingen, waaronder kunstige elastiekjes voor in je haar, vrolijke stickervellen, schriftjes, grote gekke sleutelhangers, Duits snoep (vreemd genoeg), hoesjes voor je telefoon met oude Coca-Cola logo's erop en ga zo maar door... Het was overweldigend en we wisten vaak niet waar we moesten kijken! Aan het einde van de straat had ik een hoop kleine, nieuwe dingetjes op zak.

Samen bij Hachiko!

In de izakaya!

Natuurlijk moesten we die avond ook nog eten! En Anna had een idee waar we naartoe konden gaan, namelijk een Izakaya in Harajuku in de buurt van Takeshita-dori. Met de lift gingen we naar het restaurant boven, waar we een privé-hoekje kregen achter een gordijn, waar we samen konden zitten. Later kwam er een andere groep dames bij ons zitten, waardoor de drang om goede tafelmanieren werd versterkt. Iedereen hield de stokjes perfect vast en op wat geprik in de rijst, de weggegleden tomaat en het omgegooide glas water na, hebben we allemaal netjes gegeten. En we hebben ook heel lekker en gevarieerd gegeten! Zo kun je in een izakaya werkelijk van alles bestellen, zowel Japanse, Koreaanse, Chinese als Westerse gerechten en zit er voor iedereen wel wat lekkers bij. Zo heb ik een gebakken onigiri met sojasaus, gegrilde zalm sushi, aubergine, shiitake en groene pepers op een stokje en nog meer kleine dingetjes gegeten totdat ik genoeg had. Ook hadden Bianca en ik nog een lekker toetje: een warme wafel met ijs en maple syrup! Het was een gezellige avond!

Helaas moesten we hierna afscheid van elkaar nemen. Anna en Arco reden nog een stukje mee met de trein, we gingen namelijk dezelfde kant op. We praatten nog een beetje over de studie in Japan, Arco gaat immers in Tokyo studeren en ik in Yamagata. Dingen als de toelatingstest die ons niveau gaat bepalen, het niveau van de studie zelf, onze scriptie en wat we uiteindelijk met dit alles gaan bereiken zijn nog een groot vraagteken voor ons, maar we hopen er het beste van! Opdat we elkaar gauw weer in Tokyo zullen zien, namen we afscheid van elkaar.

Everybody loves the Sunshine!

Op 20 augustus gingen we naar Sunshine City in Ikebukuro, een levendige wijk waar zoveel te zien en te doen is. Door een drukke winkelstraat met vrolijke kleuren van arcades, Hello Kitty en andere schattige beesten, gingen we naar het grote gebouw, waar we met loopbanden verder naar binnen werden gerold langs reclames van alles wat er te doen was: een aquarium, talloze winkels, een observation deck, Namco Namjatown en heel veel soorten eten. Aangezien we in Osaka al een heel groot aquarium hadden gezien, lieten we dat maar even achterwege. Wel gingen we naar Namjatown, een indoor pretpark door de makers van Namco (bekend van spelletjes zoals Pacman). Het was een typisch Japans pretpark zoals we nog niet eerder hadden gezien! Zo was er een 'spooky'-gedeelte, waarbij Japanse yokai (demonen) en andere folkloristische figuren om de hoek kwamen kijken in de donkere setting van een traditioneel Japanse spookstad. Onderweg kwamen we kindjes (en hun ouders) tegen met een soort ghostbusterachtige apparaten waar ze fanatiek het hele dorpje mee 'scanden' om de spoken te kunnen verdrijven! Wij hielden het alleen op een wandeling door het spookhuis, waarbij we op het begin al bang werden gemaakt met: "Hebben jullie geen ziektes of nekklachten?" en "Weten jullie zeker of jullie als meisjes alleen willen gaan?" toen ik, Bianca en Naomi voor Davey en Jeroen naar binnen gingen. Bianca en ik kregen al een onheilspellend gevoel en gingen als helden op sokken achter Naomi aan de donkere gangen in... We hadden een eng spin/schorpieon-achtig plastic beest meegekregen die we op alle markeringen die we tegenkwamen moesten neerleggen. Wanneer we dit deden, werd er telkens een foto van ons gemaakt en van de geesten die achter ons zaten... Ondertussen enge schrikmomenten van hoofden die oplichtten en dingen die uit de grond kwamen! En telkens schrokken we weer, zelfs wanneer het heel voorspelbaar was! Aan het einde trilde bij de laatste foto de grond en zakte de bank in elkaar waarop Naomi was gaan zitten! We kregen een prachtige foto van deze actie... Dat was het einde van het spookgedeelte.

Op de foto met de Namja kat.

Bizarre ijssmaken!

Een crêpe met cranberries.

Toen gingen we naar het toetjes en ijsjes-themapark waar het heerlijk zoet rook! Bianca, Naomi en ik konden het dan ook niet laten om zo'n heerlijk uitziende crêpe te kopen: een opgerold, dun pannenkoekje met daarin softijs en een andere vulling. Bianca had chocolade en Naomi en ik cranberries. Het was echt smullen! Ook keken we naar de andere ijswinkels die in een suikerzoet, kleurig decor in een kring stonden. Het meest interessante was de 'rare ijswinkel' waar je bizarre smaken ijs kon kopen zoals ossentong, curry, kaas, aubergine, ei, inktvisseninkt, octopus, tulpen, slangen, haaivinnen (illegaal?), garnalen en kaviaar. Nog een paar andere attracties waren de waarzeggers, basketballen voor beginners, muggen schieten, een gyoza (pasteitjes) dorpje en Taiko no Tatsujin, een trommelspel. Ook liep de mascotte van het pretpark, een koddige kat, rond en hielden wij hem aan om samen met ons op de foto te gaan!

Daarnaast zijn we naar het observation deck van Sunshine City geweest op 60 verdiepingen hoog! Helaas was de toegang erg duur en bleek het uitzicht op de 59ste verdieping net zo mooi en gratis te zijn! Op een zitzak konden we hier even uitrusten en van het uitzicht genieten. De restaurants om ons heen zagen er chique uit, maar toch was de sfeer ongedwongen. Toen een man achter ons op een stoel ging zitten om zijn zelfgekochte blikje bier te drinken, durfde ik zelf ook wel mijn ice tea uit de automaat op te drinken. We bleven een tijd kijken naar het mooie uitzicht. Ik kon me nauwelijks voorstellen dat we nog hoger zaten dan de vorige keer in het Solamachi. Misschien zou ik de foto's eens moeten vergelijken... We bleven zitten totdat we uitgerust waren en gingen er toen weer vandoor. Jeroen en Davey gingen naar de Toyota Showroom terwijl wij winkeltjes gingen kijken (goede oplossing)! Er waren veel leuke winkels waar ze schattige kussens, schortjes, schriftjes, zeepjes, paraplu's, tassen en nog veel meer verkochten. Ook hebben we in de kledingwinkels gekeken. In een leuke winkel met een vage Engelse naam (zoals wel vaker in Japan) 'As know as Pinky' slaagden ik en Bianca erin om ieder iets leuks te kopen! Terwijl Bianca een mooi grijs vest vond, vond ik een kleurig bloemenjurkje met een beige ceintuur met een strik erop. Precies wat ik leuk vind! Gelukkig paste het deze keer wel... mooi meegenomen dus!

Het uitzicht vanaf de 59ste verdieping.

Samen hadden we zoveel bordjes!

Jonge katjes in het kattencafé.

s'Avonds gingen we eten bij een sushirestaurant waar we heerlijke en vreemde sushi hebben gegeten. De natto (gefermenteerde sojabonen) sushi was niet echt vies, maar het voelt heel glibberig en slijmerig in je mond! De tamago (omelet) was dan weer mooi egaal geel en heerlijk zoet. De licht gegrilde zalm had net een  grilsmaak, maar was tegelijkertijd lekker zacht van binnen. De mysterieuze 'berg wasabi op zalm-sushi' was de grote uitdaging! Vooral toen Davey deze met een pokerface naar binnen werkte, moesten Bianca en ik deze ook aangaan! Vol spanning staken we het ovaaltje in onze mond, om erachter te komen dat de berg wasabi eigenlijk een berg avocado was! Superlekker in combinatie met zalm...

Na het eten leefden we ons uit in de arcades van Ikebukuro, waar Davey op een eerlijke (?) manier een knuffeltje voor Bianca had gewonnen en we dansspelletjes speelden. Ook gingen we naar het kattencafé Nekorobi. Helaas waren de katten een beetje moe en chagrijnig aan het einde van de dag. En begrijpelijk als de hele dag door mensen achter je aan zitten! Aanhankelijker waren de twee katten om de hoek bij ons huisje die helemaal niet schuw waren en graag werden geaaid. Eén van de katten had een geel jasje aan met 'Paradise' erop.

Oud en nieuw Japan

Op 18 augustus waren we eigenlijk van plan om naar Enoshima te gaan, een eilandje voor de kustplaats Kamakura waar veel te zien en te doen is. We wilden er ook heengaan vanwege het strand, om lekker even af te kunnen koelen in de zee. Maar uitgerekend vandaag regende het en was het bewolkt! Dan is het dus niet zo geweldig om naar een kustplaats te gaan... ookal doe je andere dingen dan zwemmen, het is toch allemaal minder mooi als de lucht grijs is. Daarom besloten we s'ochtends om iets binnen te doen en kwamen we op het Edo-Tokyo Museum uit, volgens m'n reisgids het mooiste stadsmuseum van de wereld.

In het Edo-Tokyo museum reis je door de tijd van het kleine havenplaatsje Edo uit de zeventiende eeuw naar het moderne Tokyo. Het museum begint met een replica van de oude Nihombashi, een beroemde brug van Edo en Tokyo. Terwijl je over de brug loopt, zie je onder je een kabukitheater, een westers ogend gebouw en andere decors. Aan de andere kant van de brug begint de tentoonstelling over Edo met geweldige miniaturen van de oude stad en alle straatjes waar de bewoners van alles uitspookten... Met een verrekijker bekeek ik de ministad van dichtbij en zag ik maffe straatartiesten, een sierlijke courtisane met haar fans, een hondje, kinderen die spelletjes speelden, mensen met maskers op, een mannetje die emmers met water op zijn rug droeg... Verschillende personages uit de oude stad kwamen om ons heen terug. Terwijl we naar een zangvoorstelling keken van een oud mannetje in het theater, stond er opeens een geisha naast ons met een mooie kimono en witte make-up. Ze glimlachte en boog naar ons. Ook was er een samurai die (helemaal in zijn rol) met een trotse houding door het gebouw liep. We schoten bijna in de lach toen we deze zeventiende eeuwse krijger met de roltrap naar beneden zagen gaan!

Een kijkje nemen in de oude hoofdstad.

Helaas mocht ik niet opgetild worden!

We hebben veel tijd in het museum doorgebracht, er was telkens wel weer iets leuks te zien. Of het nou gebruiksvoorwerpen van vroeger, mooie prenten en andere kunstwerken of nagebouwde huiskamers waren. Vooral het laatste was erg leuk: je kon gewoon in een huisje van Edo stappen (natuurlijk pas nadat je je schoenen had uitgedaan!), op de kussens aan de lage tafels zitten en in elk kastje en laatje van het huis kijken. Er was een woonkamer met een alkoof met een schilderij erin, er was een klein altaar in de hoek van de kamer, er was een keuken en zelfs een wc (hoewel deze er dan weer verdacht modern uitzag...). Voor het huisje was er ook een klaslokaal van een basisschool uit die tijd met hele lage tafeltjes, waarachter Davey en ik probeerden te zitten terwijl juffrouw Bianca ons les gaf! Het museum werd pas serieuzer en zwaarmoediger naarmate je verder in de tijd kwam. Vooral het leed in de oorlog en wat er toen allemaal verloren is gegaan was verdrietig om te zien en te lezen. Ook de veranderingen in de Meiji periode, toen Japan zich openstelde tegenover het Westen, gaven een dubbel gevoel. Met sommige dingen was er vooruitgang, maar met veel dingen ook niet. En in hoeverre had Japan nog een eigen identiteit, ondanks de vele westerse huiskamers en operagebouwen met Griekse godenbeelden erop? Natuurlijk had ik dit soort dingen allang bij geschiedenis gehad, maar door foto's, voorwerpen en beelden in het echt te zien, vorm je toch een beter beeld bij alles wat er is gebeurd.

Een kabuki-theater met de acteurs.

Na het museum maakten we een luchtiger uitje naar Venus Fort op Odaiba! Maar natuurlijk eerst nog wat eten bij een bakkertje die we onderweg tegenkwamen... brood eten is namelijk ook een heel ander verhaal in Japan! Bij de bakker kun je met een tang allemaal broodjes op je bord scheppen, zoals cream pan (puddingbroodje), anpan (broodje met zoete bonenpasta), currypan, melonpan (zoet, brioche-achtig brood), allerlei soorten sandwiches, pizza, appelbrood, banaanbrood en nog veel meer. Eigenlijk vooral veel zoete witte broodjes waar ze van alles in doen. Ik nam een broodje met pudding erin die lekker romig was met een goede vanillesmaak (en vanillepuntjes erin!) en ik nam een pizza met (vreemd genoeg) aardappelschijfjes erop... het was allebei weer lekker!

Maar goed, terug naar Odaiba: een kunstmatig schiereiland voor de kust van Tokyo waar je alleen te voet, met de boot of met de monorail naartoe kan gaan. Wij kozen voor de monorail en het was een geweldige ervaring! Eigenlijk zweef je boven Tokyo, langs alle straten en hoge gebouwen, zo over het water heen, onder de grote brug door die s'avonds in allerlei kleuren oplicht en ook wel Rainbow Bridge wordt genoemd. Op het eiland gingen we langs heel veel mooie, moderne gebouwen zoals het Fuji TV Building ontworpen door de beroemde architect Kenzo Tange, langs een kleurige kermis, een heel hoog reuzenrad dat s'avonds ook oplichtte in alle kleuren van de regenboog, zo naar het station Aomi waar we uitstapten. Vanaf Aomi liepen we Venus Fort binnen, een winkelcentrum dat er vanbuiten heel gewoon uitziet (het leek zelfs een beetje op Zuidplein...), maar er van binnen heel ongewoon uitziet! Het begon al met Kawaii Paradise, een hal met een winkel, een restaurant en een arcade, overgoten met Hello Kitty! Hello Kitty was overal: aan schilderijen op de muren, als fontein, als vele producten in de winkel, haar hoofdje als pannenkoek in het restaurant... alles was roze en wit met pastelkleuren! Daarna kwamen we pas in het echte winkelcentrum, die bestond uit een lange gang in Italiaanse stijl met een nep-open dak met een lucht die donkerder werd naarmate de dag vorderde. Aan het eind van de gang stond een fontein en decorstukken met zuilen alsof het een plein in Rome was. We konden niet alleen Italiaans eten, maar ook Japans, Chinees, Thais, Frans, Hawaiiaans, Amerikaans en nog zoveel meer. Uiteindelijk kozen we maar voor een Japans/Westers infusion gerecht: Omurice! Dat is een omelet met rijst en groenten erin en een sausje erover (meestal tomatensaus). Het was erg lekker. Ook hebben we in allerlei winkeltjes gekeken, zoals een gek winkeltje met van alles door elkaar heen, waar ik vooral de illustratieboeken erg mooi vond. En ook zijn we in een paar kledingwinkels geweest, waar ik een leuk blauw jurkje vond, dat helaas net iets te wijd voor me was. Verder overheersten de winkels met snoepgoed en ander lekkers, zowel uit Japan als uit Korea.

Met de monorail onder Rainbow Bridge door naar Odaiba.

Bij Hello Kitty!

Dit is geen echte lucht!

Het was buiten al pikkedonker toen we weer naar huis gingen. De jongens wilden eerst nog ergens anders uitstappen op Odaiba, om het felverlichte Gundam (robot) beeld te kunnen zien. We liepen langs de verlaten kermis, die helemaal donker was geworden. Vanuit de monorail op weg naar huis zagen we alle lichtjes van Tokyo bij nacht. De regenboogbrug was groen gekleurd en veranderde later weer van kleur.

Thee met melk boven de wolken

Op 17 augustus gingen we naar Kawaguchi-ko, een plaatsje met een meer dat vlakbij de berg Fuji ligt. Het was een grote reis met een paar keer overstappen, maar het was wel een hele mooie reis! Vooral toen het landschap steeds groener en bergachtiger werd, werd het steeds leuker om naar buiten te kijken en te zien wat er allemaal tussen deze bergen lag (dorpjes, bloemen en rijstvelden, een enorme liefdesbrief). Maar vooral de reis met de Fujikyuu-trein van Osaki naar Kawaguchi-ko was geweldig! Zonovergoten, idyllische dorpjes tussen de bergen...

Toen we het treinstation uitliepen, zagen we Fuji-san nog niet en dus gingen we maar een eindje lopen, richting het meer. Kawaguchi-ko was een gezellig, rustig dorpje. Vooral opvallend waren de verschillende kraampjes waar ze perziken verkochten en ook aan de souvenirtjes op het treinstation te zien zijn perziken een specialiteit van deze plaats. Bij het meer keken we onze ogen uit: het was zo groot, blauw en helder, dat het net op een zee tussen de bergen leek! Op het meer voeren er bootjes en waterfietsen in de vorm van zwanen. Verderop waren er vulkanische rotsen waarop wij (voorzichtig) klauterden. Er waren vissers, spelende kinderen, oudere mensen, mensen van onze leeftijd. Maar tegelijkertijd voelde het er niet zo toeristisch. Dit merkten we ook toen we verder liepen langs het meer en de jongens en meisjes, die aan de waterkant aan het picknicken waren en ons verbaasd nakeken.

Het was trouwens een prachtige, lange wandeling. Onderweg zagen we veel mooie plekjes, steeds stonden we even stil om alles goed te bekijken. Bij een pier, langs een leuk tuintje van een huis aan het water, bij een beeld van de godinnen van het water, bij een park met waterlelies, eenden en treurwilgen, waar we uiteindelijk aankwamen. Toen we het met blauwe hortensia's omringde park uitliepen, roken we een zoete geur en zagen we een veld met lavendel voor ons. Zoveel moois, maar ondertussen hadden we Fuji-san nog steeds niet gezien! In het park was bijna niemand. Aan een oud mannetje vroeg ik gauw waar de berg te zien was. Hij vertelde tot zijn spijt dat de berg vandaag niet te zien was, omdat het vandaag te bewolkt was. Hij wees naar de kant van de berg, naar een dicht gordijn van wolken. We waren teleurgesteld, maar toch ook weer niet. We vonden het er namelijk toch wel mooi en hadden het naar ons zin, of we die berg nou wel of niet zagen! Toch werden we beloond toen we de uitkijkpost opliepen. Precies op dat moment trokken de wolken weg en zagen we de herkenbare vorm van de berg in de verte opdoemen! Echt geweldig (en niet gelogen)!

Feloranje bloemen onderweg.

Op de rotsen klauteren bij Kawaguchi-ko.

Net een schilderijtje...

De heerlijkste soba ooit!

... en daar is hij dan!

Toen de wolken weer voor de berg trokken, gingen we naar beneden en liepen we verder. We kwamen bij een knus udon-restaurantje, waar we op één visser na de enige klanten waren. Voor 500 yen kon je hier een volle kom met heerlijke sobanoedels eten! Ik had koude noedels in een dunnere bouillon met lenteuitjes en stukjes gefrituurde rijstbloem er doorheen. Koude noedels zijn heel gewoon in Japan in de zomer en het was lekker verfrissend! Nadat we hadden gegeten, liepen we weer terug naar het station langs de rivier. De terugweg ging veel sneller, omdat we doorliepen en minder stil stonden.

Bij het station moesten we nog even wachten op de bus die ging naar het vijfde station bovenop de berg Fuji. In de tussentijd gingen Bianca en ik een souvenirwinkel binnen waar we hele schattige tasjes hadden gekocht in de vorm van Fuji-san met een gezichtje erop met snoepjes erin. Ook voor Davey vonden we een souvenir waar hij heel blij mee was! Toen we op het punt stonden om naar buiten te gaan, barstte het onweer los! We stonden gezellig onder het afdakje naar de stromende regen te kijken, toen we opeens iets in de verte zagen. Boven het dak van het station zagen we een vorm die ons heel bekend voorkwam... toen drong het tot ons door: Fuji had al die tijd achter ons gelegen! Wij waren de andere kant opgelopen en hadden een hele wandeltocht gemaakt om hem te kunnen zien, terwijl we hem van het begin af aan al konden zien! We lagen echt in een deuk toen we hier achter kwamen!

En toen rennen door de 'douche' met opspattend water om ons heen naar de bushalte, zo hard als we konden. Natuurlijk was er wat vertraging door de harde regen, maar uiteindelijk kwam de bus toch nog aan en stapten we in. De bus klom hoger en hoger de berg op en de hoogteteller op het beeldscherm liep steeds verder op. Ik voelde aan m'n oren het hoogteverschil en werd een beetje slaperig. Om me heen zag ik veel mensen (bijna) in slaap vallen. Pas toen de top van Fuji zichtbaar werd vanuit het busraampje, begon ik weer wakkerder te worden en genoot ik van het uitzicht. Echt prachtig! Maar het was vooral geweldig om aan te komen op het vijfde station (2300 meter hoog) en naar boven te kijken. Je zag duidelijk waar de boomgrens ophield en op de top zag je een paar witte sneeuwvlekken. Hoewel het erg bewolkt was, was ook naar beneden kijken prachtig: de grijswitte bewolking hield onder ons op en liep over in blauwe lucht. Iets waar we minder rekening mee hadden gehouden, is het feit dat de temperatuur sterk daalt naarmate je hoger komt... Toen het eenmaal donker was geworden en we op de bus naar het station wachtten, hadden we het ijskoud! Ik keek achter me en zag de zoveelste drankautomaat achter me staan. In de automaat werd een blikje 'Milk tea' verkocht en onder een voorbeeld van het blikje stond 'Atatakai' in rode letters geschreven... een WARM blikje thee?! En inderdaad, het blikje was heerlijk warm! Bianca en ik maakten een vreugdesdansje op de berg, die zo mooi was. Zo mooi! We staan op de berg Fuji! drong tot ons door en, tot grote gêne van de rest van de groep, gingen we door met ons dansje.

Van grijs naar blauw naar grijs...

Op de berg Fuji!

31 verdiepingen boven Tokyo

Na een 'wilde avond' van karaoke voor de computer (waarvan 'Relax' van Mika het hoogtepunt was), bier en vreemde meloen, grapefruit en citroen-cocktails uit blik (in Japan kan het!), lag iedereen vanochtend voor pampus. Iedereen... behalve ik. Want ik word altijd wakker om 8 uur! Een innerlijke wekker misschien? En dus ontbeet ik Japans brood en de nostalgische Winnie de Pooh cornflakes die Bianca en ik in de supermarkt hadden gevonden, ging ik douchen en aan mijn blog werken. Rond 10 uur kwam er beweging in en om 11 uur gingen we de deur uit... op naar Asakusa!

Eerst gingen we naar Kaminarimon, de 'bliksem-poort' voor de Sensou-ji tempel, die vuurrood is met een hele grote lampion eronder. Als je onder deze poort heenloopt, kom je in een soort Japanse souvenirs-hemel terecht! Een hele straat met allemaal kraampjes waar je echt alles kunt kopen: stokjes, gelukskatjes, rijstcrackers, dango (deegballetjes), ninja-pakjes voor kinderen, yukata, magneetjes met geisha, katjes of Mount Fuji erop, kleertjes voor je hond (echt waar!), gebarbecuede mailkolven, schaafijs, briefpapier, wierook, t-shirts, stokjeshouders, softijsjes in alle kleuren van de regenboog, tabi (sokken met een uitgespaarde teen), haarversieringen, sandalen, yakitori, schortjes met konijnen erop, anzichtkaarten, stickers, waaiers met kunstige opdrukken van bloesems en goudvissen, samoeraipoppetjes... En ik kan nog zoveel meer opnoemen! Er is zoveel, zelfs de jongens, die niet van winkelen houden, bleven even kijken! We waren dan ook helemaal verbaasd toen we verder liepen en ontdekten dat we Jeroen opeens kwijt waren! Ons souvenirshoppen sloten we af met een lekker bakje schaafijs, die we in de schaduw opaten.

Toen een bezoek aan de Sensou-ji, een mooie rode tempel waar ik vorig jaar enorm veel ongeluk had met het krijgen van een omikuji (toekomstvoorspelling). Een slechte voorspelling behoor je aan het rekje in de tempel te binden en dat had ik ook gedaan. Afgelopen jaar zijn er vervelende dingen, maar ook heel veel goede dingen gebeurd en ik heb ook veel geluk gehad. Nou staat sensou-ji ook wel bekend om slechte voorspellingen en dat bleek deze keer ook: Bianca en Davey hadden geen geluk.... Dat werden dus weer knoopjes in het rek. En dat terwijl Bianca bij de Tosho-gu in Nikko nog een omikuji met veel geluk had! Naomi was de enige van ons die deze keer een goede voorspelling had en ik durfde niet meer... mijn geluk komt zoals het komt!

We namen een kijkje bij de wat kleinere Asakusa-jinja (niet de tempel, maar de Shinto-schrijn van Asakusa dus) en gingen door een andere rode poort richting de Tokyo Skytree, die indrukwekkend voor ons uittorende! Het was heerlijk om bij de Sumida rivier aan te komen en om er langs te lopen richting de Sakurabrug. Het zonnetje scheen en op een paar wolkjes na was de lucht mooi blauw en blies er een fris windje. Beneden de reling waar wij liepen, aan de oever van de rivier, stonden een jongen en een meisje in een blauwe kimono met vossenmaskers op een soort toneelstuk op te voeren, terwijl een andere jongen ze filmde. Ik maakte stiekem foto's van hun rood met witte vossengezichten. Daarna gingen we de brug over naar de andere kant, waar we ook weer bijzondere dingen zagen. Zoals een vissersvijver afgezet met prikkeldraad en een vervloekte vijver, waar een verbitterde oude vrouw was veranderd in een draak en vervolgens in het water was verdwenen.

Een heleboel (eet)kraampjes voor de Sensou-ji!

Zoveel souvenirtjes!

De Tokyo Skytree in Asakusa!

Ondertussen kwam de Tokyo Skytree steeds dichter bij en kwamen we bij het Solamachi gebouw terecht, waar we naar de 31ste verdieping wilden gaan voor het uitzicht. Het Solamachi is vanbinnen een warenhuis met mooie winkels en vooral een mooie eetafdeling, met kleurig fruit, mooie taartjes en nog veel meer lekker uitziend en lekker ruikend eten. Maar de lift vinden die naar de 31ste verdieping ging was nog niet zo makkelijk. We kwamen er later pas achter dat we het gebouw uit moesten lopen, oversteken en aan de andere kant er weer in moesten gaan. Daar konden we wel naar boven! De lift was groot en de buitenwand was van glas gemaakt. Toen de lift opsteeg, was het bizar om te zien hoe snel alle gebouwen, huizen, straten en auto's klein werden! We stapten uit de lift en keken naar de glazen muur om de hoek, waar iedereen naar buiten stond te kijken. Beneden zag ik een miniatuurwereld, een lappendeken van gekleurde daken waar speelgoedautootjes tussendoor reden. Ik heb gewoonlijk ontzettende hoogtevrees, maar deze kleine wereld zag er voor mij zo onwerkelijk uit, dat ik helemaal niet besefte hoe hoog we zaten en ik niet bang was. Op deze hoge hoogte aten we lunch in een restaurant, bekend om het 'superdry beer'. Het eten was westers. Ik had een broodje visragout met friet en salade. Het was lekker en vooral zo bijzonder om te kunnen eten bij zo'n prachtig uitzicht! Ik besefte eigenlijk nauwelijks dat we zo hoog zaten... Het leek net een bewegend schilderij, die glazen muren. En misschien had ik mijn angst overwonnen?

Wat een uitzicht!

En weer samen op de foto... nu 31 verdiepingen boven Tokyo!

Een vlaggenmast in de haven.

Maar we hadden nog iets op het programma staan: het Pokémon Center! Pokémon is een jeugdsentiment voor ons allemaal en toen ik hiervan foto's liet zien aan de anderen, was iedereen enthousiast. En dus probeerden we er onder een vrolijk muziekje alle kindjes met pikachu-hoedjes te ontwijken, die om ons heen renden. Er waren zoveel schattige knuffels, bento's (lunchtrommeltjes), notitieblokjes, tassen, pennen, poppetjes en ga zo maar door! En hoewel het een doordeweekse dag was, was het er superdruk. Je moest werkelijk met de stroming meelopen, anders kwam je nergens. Maar het was het waard: Ik heb nu een geweldige 'mystery gift' om voor mijn broertje mee naar huis te nemen!

Daarna nog een stukje lopen in het gebied rondom het station Hamamatsu-cho, nu we er toch waren. We zagen veel meisjes in yukata ergens naartoe lopen... dat betekende een festival of evenement! En dus liepen we achter ze aan, zo de haven binnen, waar een enorme rij stond van (vooral) jonge mensen in yukata, om op een boot te stappen. Daar gingen ze dus heen! We keken naar het water, de boten, de prachtige kleuren en bloemen van de yukata. Aan de rechterkant zagen we Odaiba liggen, een kunstmatig schiereiland in de zee. De vader van een klein yukata-meisje vertelde ons dat het een rondvaart van twee uur is, waarna de boot terugkeert naar de haven. Dit was in strijd met de fantasie van Bianca en mij, om de boot op te gaan en helemaal aan de andere kant van Japan uit te komen. "Dat maakt niet uit, want we hebben toch onze railpass!," zei ze en ze had gelijk. We liepen terug langs een grote vlaggenmast die midden op een plein voor de haven stond. Eromheen zat een grote groep kinderen met rugzakjes en een paar volwassenen, misschien net terug van een zomerkamp. Aan de vlaggenmast hingen vlaggen van landen over de hele wereld, alleen nog even niet die van Nederland...

Aka Tonbo

Gisteren gingen we s'ochtends vroeg uit de veren, om de trein van 8.20 te kunnen halen. Met de JR Yamanote Line gingen we naar Ueno, waar we overstapten op de Shinkansen Yamabiko. Dit is een trein die richting het noorden van Japan gaat. Als we langer zouden blijven zitten, zou hij ook naar Yamagata gaan, wat ik wel een bijzonder idee vond... Over een paar weken zal ik dat namelijk ook doen! In de plaats daarvan stapten we uit op Utsunomiya, een plaats waar ik nog nooit van gehoord had, maar dat er vanachter de ramen van de trein er behoorlijk groot en stads uitzag. Terwijl we op het station wachtten op onze volgende overstap, keken we naar winkeltjes en vond ik een idyllisch uitziende folder van de prefectuur Yamagata, waarvan ik het Japans probeerde te lezen en keek naar de heldere foto's van groene bergen, onsen (hete bronnen), kersen en lachende mensen. Maar we gingen vandaag niet naar Yamagata, we gingen met de JR Nikko Line naar het prachtige Nikko. De uitspraak 'Je hebt geen schoonheid gezien voordat je Nikko hebt gezien' had me heel nieuwsgierig gemaakt en ik kon niet wachten om het met eigen ogen te zien! Of eigenlijk kon ik wèl wachten... de treinreis naar Nikko was namelijk ook zo mooi... groene rijstvelden, mooie huizen, zonnebloemen, steeds meer ruimte en steeds dikkere naaldbossen.

En het was heerlijk om in Nikko te zijn! Met de bus gingen we de heuvel op en stapten we uit op de halte Shinkyo, waar we al gelijk tegen een oude rode brug aanliepen boven een woeste, snel stromende rivier. Het water had een kracht als een waterval en in de verte vervaagde de nevel van het water de rotsen in de horizon. Het was een prachtig gezicht, evenals de hoge bergen waarvan de punten opgingen in de wolken en geleidelijk wegvaagden in de mist. Davey noemde het de 'misty mountains', wat het juiste woord was! Samen liepen we op een stenen pad de heuvel op, terwijl het water in een klein beekje langs het pad stroomde. We kwamen op een kruising, waar we naar links gingen en liepen langs een grote houten muur van een tempel. Dit leidde naar het tempelcomplex waar onder ander de Rinno-ji en Tosho-gu tempels liggen. We kochten een combinatieticket, omdat we alles wilden zien! Uiteindelijk is dit ook bijna gelukt, op één schrijn na, die we nog wel van buiten konden zien, maar waar we niet meer naar binnen konden. Helaas waren de tempels allemaal al om 5 uur gesloten, waardoor het maar goed was dat we er op tijd waren.

De rode brug en de mistige rivier. s'Avonds vlogen hier allemaal libelles.

Horen, zien en zwijgen.

Onder de slapende kat door naar de urn van Toyotomi Hideyoshi...

Zo mooi! Het dak van Tosho-gu.

Als eerste gingen we naar Rinno-ji die (jawel...) afgedekt was, omdat het werd gerestaureerd... Maar we konden wel naar binnen om sommige gedeelten van de binnenkant en de schatten van de tempel te kunnen bekijken. Meer geluk hadden we bij de Tosho-gu, één van de mooiste tempels (misschien wel de mooiste) die wij hebben gezien! De tempel is gewijd aan Toyotomi Hideyoshi, de man die Japan verenigde tot één land. We zijn een grote stenen trap in een enorme rij mensen opgegaan, langs alle tempels en hoge bomen, om helemaal bovenaan de heuvel de herdenkingsplaats en de urn van Hideyoshi te kunnen zien. Het was bijzonder om op zo'n historische plek te zijn...en om op een plek te zijn die zo hoog en moeilijk bereikbaar was èn waar vreemd genoeg verder geen enkele westerse toeristen waren! Het was er lekker rustig en had een bijzondere sfeer, waardoor we even bleven staan. Maar natuurlijk viel er nog veel meer te bekijken en gingen we weer naar beneden. De gebouwen van de Tosho-gu zijn, in tegenstelling tot de meeste andere tempels die we hebben gezien, rijk gekleurd met rood, wit, zwart, groen en blauw en hebben veel gedetailleerde inkervingen van dieren en planten als versiering. Vooral het beeld 'Hear no evil, see no evil, speak no evil', waarbij drie aapjes op een rij hun oren, ogen en mond bedekken, is heel bekend en het was grappig om dit beeld in het echt te zien! Er bleek ook een heel mooi verhaal achter het beeld te schuilen, waarbij het draait om geboren worden, geen kwaad te ervaren, tegenslagen te hebben en uiteindelijk zelf voor nieuw leven te zorgen... een circle of life dus. Behalve apen waren er ook mooie vogels en mandarijneenden, met blauwe en oranje veren en kleine, subtiele gouden lijntjes op hun vleugels. Echt prachtig!

Tussendoor hebben we geluncht in een huiskamer-achtig restaurantje, waar een oud vrouwtje de heerlijkste udon en sobanoedels met tofu en 'groenten uit de bergen' serveerde. De berggroenten bestonden uit lekkere paddenstoelen, een soort dunne broccoli en boontjes (waarvan ik de naam niet weet) en bamboe. Ook de bouillon was lekker zout en ik knapte er echt van op! Ondertussen keek ik naar alle mooie en gekke decoraties in het winkeltje en probeerden Davey en Jeroen vanaf hun stoel de moord op te lossen van een dramatische Japanse politieserie op de tv tegenover hun. Davey had gelijk, het was die vrouw waarvan één haar op de plaats van de misdaad was gevonden...

Als laatst gingen we naar een prachtige Japanse tuin, waarbij ik zoveel mooie beelden zag en steeds weer inspiratie had om foto's te maken! Het licht viel ook zo mooi! Het water van de vijver was heel helder, de koikarpers zag je er scherp doorheen en het water had een grijzige kleur (waarschijnlijk door het vulkanisme). Er waren hortensia's die nog niet helemaal uitgekomen waren, een houten paviljoen, door de bomen aan de zijkant van de tuin zag je de vorm van de bergen heen en aan de andere kant was er een modern en toch traditioneel gebouw met grote ramen. Binnen dit gebouw stonden er nog meer schatten, waaronder een prent van vroeger waarop we de brug van Shinkyo zagen! Door de grote ramen keken we opnieuw uit op de prachtige tuin.

Bij de ingang van de Japanse tuin.

Grijs water en een houten paviljoen.

Een lekkere ekiben voor in de trein!

We liepen terug naar het station. Bergafwaarts gaat immers een stuk makkelijker dan bergopwaarts en het leek ons een leuke route om te lopen... en dat was het ook! Mooie en grappige winkeltjes, veel natuur en een gemoedelijke sfeer. Onderweg zagen we veel rode libelles, die vooral boven het water van de rivier zweefden. Eén libelle mocht Jeroen heel graag. Hij ging op z'n hand en op z'n hoofd zitten en Jeroen wilde hem het liefst mee naar huis nemen. Het begon alweer donker te worden. In de trein staarde ik naar buiten naar het steeds donkerder wordende landschap en toen begonnen m'n ogen dicht te vallen. In de Shinkansen richting Tokyo zagen we heel veel lichtjes en neonverlichting van de nog altijd levende stad.

The Colorful Night in Tokyo... TOKYO!

Op 13 augustus moesten we helaas 'ons huisje' vaarwel zeggen... Ik heb nog een keer alle kamers, het uitzicht vanaf het balkon en het smalle straatje in me opgenomen, nog een paar foto's gemaakt en toen zijn we samen naar buiten gegaan, op weg naar Tokyo. We hebben deze keer een stuk meer van de treinreis genoten, omdat we deze keer veel meer uitgerust waren! Terwijl we groene bergen, huisjes, rivieren en zelfs de zee aan ons voorbij zagen vliegen, leerden Bianca en ik over Davey's gevarieerde muzieksmaak en schreef ik in mijn reisdagboek. Toen we in Tokyo uitstapten, was het even omschakelen: Kyoto is een grote stad, maar Tokyo voelt zoveel immenser! En wat een drukte! Het is het beste om je aan te passen aan iedereen. Meelopen met de groep, concentreren op waar je naartoe moet, niet alles in je willen opnemen en geen drukte schoppen (als iedereen dat zou doen, zou het een chaos zijn)! Het was dan ook een verademing om in de woonwijk in Nishi-Nippori aan te komen, waar ons huisje staat. Daar is het lekker rustig, er zijn niet veel mensen op straat en binnen het huis is het helemaal stil. Richard Ashley, een grote Amerikaan met een hawaii-shirt, is de eigenaar van het huis. Hij had ons opgehaald van het station Nishi-Nippori. Hij heeft ons alles uitgelegd over het moderne huis, waar werkelijk alles erop en eraan zit!

Ons eerste dagje in Tokyo bestond uit boodschappen doen in een grotere supermarkt met groot fruit, grappige norivormpjes en toepasselijke achtergrondmuziekjes, in een restaurant de lekkerste sushi ooit eten, een avondwandeling door de donkere straten van de rustige woonwijk met hier en daar een rode lampion van een restaurant of izakaya en als laatst een uurtje karaoke in een karaoke-hokje, waar we na de ontdekking van de 'janru' (genre) knop, vooral Disneyliedjes begonnen te zingen! Enkele hoogtepunten van de avond: De anago-sushi (anago is een soort aal), de lekkerste sushi die we tot nu toe hebben gegeten! Licht gegrilde, zachte vis op lauwwarme rijst met een heerlijke zoete saus eroverheen... En natuurlijk de onverwachte vondst van een karaoke-kan, waar we probeerde mee te zingen met een vreemde, snelle versie van 'Can you feel the love tonight', waarbij ieder op een andere manier nèt naast de tekst en de melodie zat! Het was een gezellige avond...

Wandelen door een pad van lantaarns voor de Tosho-gu.

Bij de pandaberen!

Mooie roze waterlelies.

Waaiers en nog veel meer moois in het Tokyo National Museum.

Een prachtige wolkenlucht boven de tuin van het museum.

De volgende ochtend deden we rustig aan en gingen we naar het Ueno-park, een groot park in Tokyo waar het gezellig druk is en een ongedwongen sfeer hangt. Eerst liepen we wat rond, langs een beeld van een westerse man op een paard, langs een kleurige kermis met vrolijke eetkraampjes, naar de Tosho-gu, een schrijn die helaas ook afgedekt was vanwege de restauratie... Wel hebben we genoten van de omgeving en van de pagode van de schrijn, die aan de andere kant van het hek stond, middenin Ueno Zoo! Ook hier zijn we geweest. Zelfs naar de dierentuin gaan in Japan is weer zo anders dan in Nederland. Om te beginnen zijn de diersoorten anders en is er (tot mijn vreugde als vogelliefhebber) een grote aandacht voor vogels en vooral op de vogels die in Japan leven! Maar de grootste attractie van de dierentuin is toch wel de reuzepanda, wat wel heel bijzonder is. Ik vind het echt leuk om het panda-echtpaar Shinshin en Lili in het echt gezien te hebben! Want wie in Nederland kan nou zeggen een echte reuzepanda gezien te hebben? En misschien sterven ze wel uit en zien we ze nooit meer...

Na de dierentuin bewonderden we de grote roze waterlelies in de vijver van het Ueno park. Ook gingen we naar het Tokyo National Museum, waar vooral de oude kostuums, het servies en de ukiyo-e prenten mij weer het meest trokken. Daarbij was er een tijdelijke expositie van netsuke, kleine houten of ivoren figuurtjes die aan het touwtje van de obi (ceintuur) van de kimono werden gebonden, waaraan bijvoorbeeld tasjes bevestigd konden worden. De kleine beeldjes waren zo verfijnd uitgesneden en zo mooi! Daarbij waren ze vaak ook nog heel schattig! Zo was er een klein, rond uiltje met grote ogen, een wit konijntje, verschillende katjes, een vosje in een doek gewikkeld en ga zo maar door... We bleven maar rondkijken tot sluitingstijd!

s'Avonds aten we bij 'Oriental Dining', een restaurant aan een drukke winkelstraat in Ueno, waar ze ironisch genoeg juist veel westerse gerechten hadden! Zo nam ik pasta met roomsaus en inktvis. Vreemd genoeg beviel de smaak (en vooral de zwaarheid) van de roomsaus me niet meer zo... ontwenningsverschijnselen? Het was dan ook een lekkere afwisseling om de frisse salade te proeven die Jeroen had besteld. Ook de zoete aardappelkroket van Naomi vonden we allemaal erg lekker om te proeven! Na het eten liepen we nog een stukje door de winkelstraat, waar kleurig groente en fruit, gedroogde inktvissen, hysterische reclames en beeldschermen van elektronica, opengevouwen waaiers en andere souvenirs, schattige kleurige knuffels en tassen en natuurlijk heel veel mensen ons in het oog vielen... Welkom in Tokyo!

Gouden vogels en roze walvissen

Op de laatste dag in Kyoto splitsten we op: Bianca, Naomi en ik bleven samen in Kyoto terwijl Davey en Jeroen in Nagoya op kastelenjacht gingen. Wij gingen eerst naar Byodoin, een beroemde tempel uit de Heian periode die boven het water lijkt te zweven. De tempel heeft een dak als de vleugels van een vogel en bovenop het dak zitten er twee feniksen, waardoor de hal binnen de tempel de feniks-hal heet. Alleen als je kaartjes kocht voor de rondleiding, mocht je deze hal in. Omdat de rondleiding pas begon om 12.30 en wij er al eerder waren, hadden we genoeg tijd om eerst rond het gebouw te lopen en de tuin en de bijgebouwen te bekijken. De tempel was van hout gemaakt en zag er oud en verweerd uit. Het hout was aangeslagen en de rode verf aan de bovenkant van het gebouw was vaal geworden. Later kregen we van de gids te horen dat het gebouw wel 900 jaar oud is en in de tussentijd nooit verbrand of herbouwd is geweest! Ook lazen we in de informatiefolder dat de tempel vanaf dit najaar in de stijgers gaat voor een uitgebreide restauratie. Het is dus de laatste keer in onze levens dat we deze tempel in de authentieke staat zien! De tuin eromheen was wel helemaal gerestaureerd en dat was te zien ook: alles was weer perfect aangelegd! Het was mooi om te zien hoe het gebouw weerspiegelde in het kraakheldere water eronder. Over het bruggetje konden we naar de tempel lopen, naar de fenikshal, waar we uitleg over het gebouw in het Japans kregen. Ik probeerde het te volgen, maar het was erg moeilijk en het ging heel snel... Nog meer Japans leren dus! In de hal stond een oude, grote Boeddha en aan de muren hingen beelden van Boddhisatva's en zagen we vervaagde schilderingen. De uitleg van de gids was moeilijk, maar ik begreep wel dat er vroeger hele voorstellingen op de muren stonden afgebeeld die we nu niet meer kunnen zien en begrijpen... Wat zou er ooit gestaan hebben?

Byodoin, een tempel boven het water.

Eén van de feniksen.

Byodoin ligt trouwens in de wijk Uji, waar de zogenaamde 'Tale of Genji'-straat ligt. Wat er behalve het bord aan het begin van de straat zo 'Tale of Genji'-achtig aan de straat was weet ik niet, maar het was er wel heel gezellig en er waren veel leuke winkeltjes! Hier kon je aardewerk, thee, Japanse snoepjes, wierook, parfum, briefpapier, tassen, slippers en vele andere dingen kopen. Er was ook een winkel waar ze zoveel verschillende kleurige, leuke dingen verkochten, dat we gewoon niet uitgekeken raakten! Daar hadden de jongens niet bij moeten zijn... Tussen de middag gingen we eten in een schattig cafeetje, dat vanbinnen was versierd met schilderijen en knuffels van roze walvissen, die ook op de visitekaartjes stonden. De mevrouw die er werkte vertelde dat de roze walvis de mascotte van het café is, omdat er een legende is over een roze walvis die geluk brengt als je hem aan de horizon ziet. Legende of niet, we hebben er wel legendarische toast gegeten! In dikke plakken gesneden met zachte, smeltende boter, suiker en kaneel en daarbij een groot glas bosbessen-frambozensap. Heerlijk!

Toast!

Het roze walvissen-café!

Toen gingen we rustig aan terug naar Higashiyama, waar we tegen een paar bizarre antiekwinkels aanliepen. Teruggetrokken, bijna verstopt in ministeegjes werd duur speelgoed en aardewerk aangeprezen. In één van de winkels stonden de kommetjes hoog opgestapeld als massaproducten, tot we erachter kwamen dat de prijzen niet zo massaal waren... en we niet meer door de nauwe gangpaden durfden te lopen. Leukere aankopen konden we doen in de Shijo-dori, de levendige winkelstraat tegenover Yasaka-jinja, die inmiddels m'n favoriet is geworden! Vooral de winkels met chirimen (kimonostoffen) figuurtjes zijn zo mooi, net een museum met allemaal kleine kunstwerkjes! In deze straat hebben we s'avonds gegeten, met de jongens erbij. Ik had eigenlijk een sobarestaurant in m'n hoofd dat helaas net dicht bleek te zijn... en dus gingen we bij een ander restaurant in de buurt eten dat volgens de reisgids van Bianca 'beroemd' is door de grote porties voor weinig geld en een bepaalde schunnigheid... beide eigenschappen bleken waar! Het daggerecht was okonomiyaki en die was zo lekker! En het was weer een hele andere soort dan die we in Arashiyama hadden gegeten! De schunnige plaatjes aan de muur waren ironisch genoeg zichtbaar op baken aan de muren (religieuze houten plankjes die je gewoonlijk bij tempels ziet). Ook hadden we een aangeklede paspop als gezelschap die door Davey werd gekroond tot zijn 'eerste date in Japan'. Het was een gezellige, grappige laatste avond in Kyoto... en dan nu op naar Tokyo!

Chirimen figuurtjes in een soort letterbak.

Een Nederlandse beroemdheid in een Japanse winkel!

Okonomiyaki!